Bye Malawi

De afgelopen 4 maanden zijn voorbij gevlogen. Woensdag is het zo ver dat ik weer een stap zet op de Nederlandse bodem.
Waar moet ik beginnen met vertellen? Ik heb zoveel gezien, geproefd, meegemaakt en gevoeld.

Als ik terugkijk naar de minibus was ik elke dag weer, 4 maanden lang verbaast. Onderhandelen over de prijs, hopen dat je op de goede plek word afgezet en het belangrijkste, dat je veilig aankomt. Elke dag viel mijn mond weer open omdat de politie omgekocht wordt.

Verbazing, hoe groot de verschillen tussen arm en rijk zijn.
Verbazing, wanneer je muziek uit het nieuwe stadion hoort maar de rest van de stad zonder stroom zit.
Verbazing, wat er aan dieren meegenomen kan worden op een fiets.

Afschuw wanneer ik een kind zag zoeken op haar blote voeten tussen het vuilnis.
Afschuw wanneer ik op outreach was en zag hoe er geleefd werd in de buitenwijken van Lilongwe

Verwondering wanneer je al die krachtige mensen ziet
Verwondering hoe positief de mensen hier zijn
Verwondering om de vriendelijkheid van de mensen in dit land

Frustratie, als ze zich weer eens niet aan de tijd hielden
Frustratie, omdat er zoveel armoede en ellende is in dit land

Verdriet, wanneer ik de armoede zag
Verdriet, omdat de maisoogst mislukt is en er veel honger zal gaan zijn

Dankbaar, wanneer ik een glimlach zag bij een kind
Dankbaar, dat ik de kinderen liefde heb kunnen geven
Dankbaar, tijdens alle gezellige avonden en weekenden in het Doingoood huis
Dankbaar, als ik besef hoe goed ik het heb

Ik ben dankbaar voor de mooie tijd die ik de afgelopen 4 maanden heb gehad.

Malawi, wat was je mooi

Malawi, wat heb ik mij blijven verbazen, elke dag weer

Malawi, wat heb ik van jou genoten

Malawi, wat heb je mij een andere kijk op de wereld gegeven

Heel veel liefs en tot in Nederland!

Zikomo kwambiri!

De titel zegt al genoeg.. zikomo kwambiri (heel erg bedankt). Ellen en ik zijn 31 augustus het vliegtuig ingestapt met een fantastisch geldbedrag!

Alle projecten in Malawi mogen een wensenlijst met 3 (grote) wensen doorgeven waarvoor vrijwilligers geld over kunnen maken naar de Doingoood Foundation. Dit hebben Ellen en ik ook gedaan zodat wij zeker weten dat het geld gebruikt wordt waarvoor het bedoeld is.
Wij hebben voor verschillende projecten gekozen: House of Joy, Lilongwe Youth Organisation, Likuni Mission Hospital en House of Hope.

House of Joy
Voor House of Joy hebben Ellen en ik verschillende dingen aangeschaft. Zo hebben wij 3 waterdispenser aangeschaft zodat de kinderen op het project gezuiverd water kunnen drinken.
Wij hebben verschillende soorten medicatie gekocht. Het kind hoeft dan alleen naar het ziekenhuis voor onderzoek en de medicatie ligt dan al thuis (malariatabletten, antibioticakuren, verschillende zalfjes etc.).
Ellen en ik hebben 20 matrassen aangeschaft incl. beschermlaag zodat de matrassen makkelijk schoon zijn te maken en lang meegaan. Vanuit Nederland hebben wij Lego meegenomen zodat de kinderen kunnen spelen en we hebben als activiteit T-shirts getekend.

Lilongwe Youth Organisation
Lilongwe Youth Organisation is een community project en bevindt zich in de buitenwijken van Lilongwe.
Dit project had onder andere als wens: aanleg van watervoorzieningen. Het schoolgebouw heeft geen stroom en water. De kinderen komen van ver en hebben vaak geen water bij zich. Ellen en ik hebben geld overgemaakt zodat er een watervoorziening (waterput) kan worden aangelegd.

Likuni Mission Hospital
Voor het ziekenhuis in Likuni, Lilongwe hebben wij een uitzuigapparaat aangeschaft. Het ziekenhuis had deze nodig want er was geen (ja, geen) uitzuigapparaat aanwezig in het ziekenhuis..
Een uitzuigapparaat wordt gebruikt voor het wegzuigen van slijm uit de bovenste luchtwegen en mond en keel door middel van een slangetje. Dit is van levensbelang voor vele patiënten.

House of Hope
House of Hope is een crisisopvang voor baby’s onder de 1 jaar oud. De kinderen worden in het project opgenomen omdat er in de thuissituatie niet meer voor het kind gezorgd kan worden. Dit kan verschillende oorzaken hebben. Na een jaar wordt er gekeken of het kind terug kan naar de thuissituatie. Wanneer dit niet mogelijk is, wordt pleegzorg ingeschakeld of wordt een adoptie gezin gezocht zodat het kind een fijn en veilig thuis krijgt.
Op het project wordt nu gezorgd voor een drieling. De moeder van de kinderen is overleden tijdens de bevalling en het lukte de vader niet (vooral financieel) om alleen voor de kinderen te zorgen.
Doingoood wil de vader van de drieling financieel ondersteunen zodat de kinderen naar huis kunnen zodra zij 1 jaar zijn. Doingoood en House of Hope zijn hierover nog in gesprek hoe ze dat gaan aanpakken. Het is een doel voor langere periode. Ellen en ik hebben een geldbedrag overgemaakt zodat het doel in werking gezet kan worden.

Dankzij jullie bijdrage hebben Ellen en ik al deze mooie/ duurzame spullen aan kunnen schaffen. Nogmaals heel erg bedankt!!
Er staan al verschillende foto’s op mijn blog van de aangeschafde spullen. De aanleg van de watervoorziening en de aanschaf van het uitzuigapparaat gaan niet meer lukken in de periode dat wij hier nog zijn. Doingoood houdt ons op de hoogte en stuurt ons foto’s zodra de materialen zijn aangeschaft. Deze foto’s volgen dus nog….

Wat ik nog even kwijt wil is dat we over minder dan 3 weken weer in Nederland op de bank zitten onder een dekentje met warme chocolademelk. Voor nu nog moeilijk voor te stellen omdat wij hier ieder weekend in bikini aan het zwembad liggen, maar ook een fijn gevoel om weer naar huis te mogen.

Ik ga van de laatste drie weken nog maar even extra genieten!

Heel veel liefs

Chitipi Children of Nations

Het leven in Malawi zit vol verrassingen! Je maakt onwijs veel mee in één week en er komen vaak spontane dingen op je pad. Zo ook bij mij..
Ik ben namelijk afgelopen maandag gestart op een nieuw project: Chitipi Children of the Nations. De keuze om te gaan switchen van project was snel besloten. Op het vorige project, Children of Blessing start de zomervakantie begin december. Dat zou dus betekenen dat ik voor 2 weken naar een ander project toe zou gaan. 2 weken op een ander project vind ik voor het personeel, eventuele kinderen en mijzelf niet prettig omdat je toch aan elkaar moet wennen. Ook vind ik het onwijs leuk om bij verschillende projecten werkzaam te zijn en overal wat te leren. Vandaar mijn keuze om over te stappen naar Chitipi. Ik zal nu 5 weken werkzaam zijn op dit project als auntie Joy :-)

Bij Chitipi wonen ongeveer 35 kinderen tussen de 0 en 16 jaar in een huis. De kinderen zijn wees, halfwees of hebben een problematische thuissituatie. Het project wordt geleid door een echtpaar de ‘vader en moeder’ van de groep kinderen. Zij worden bijgestaan in de verzorging door enkele huismoeders. De kinderen in het huis gaan extern naar school en komen rond 13.00 uur thuis. In de middag maken de kinderen hun huiswerk en is er tijd voor leuke spelletjes. Verder is er een heel groot stuk landbouw grond waar mais, groenten en fruit verbouwd worden. Daarnaast worden er dieren gehouden (o.a. varkens en kippen). Op het terrein is een kleuterschool aanwezig. Op deze school zitten kinderen van buitenaf. In principe heeft de kleuterschool niets (meer) met het huis te maken.

Maandag was mijn eerste officiële dag. Op het project aangekomen zijn we naar de kleuterschool gegaan. Het is de bedoeling dat wij hier ’s ochtends helpen met het alfabet, tellen en spelletjes spelen.Thea was vandaag voor het laatst dus mochten de kinderen stickers plakken en tekenen. Na de snack kregen alle kinderen ballonnen en een lekker snoepje. Ballonnen blijven geweldig bij kinderen! Het was één chaos, maar ontzettend leuk. Tussen 10.30 uur en 12.00 uur werden de kinderen opgehaald en was het schooltje afgelopen. Nadat alle kinderen weg waren zijn we teruggegaan naar het huis. Er word elke middag voor ons gekookt. Rijst, groenten en bonen. Niet mijn favoriete maaltijd, maar je leert hier alles eten. Tussen 13.00 en 14.00 uur kwamen de kinderen thuis en hebben we stickers geplakt. Weer één groot feest want stickers komen niet voor in Malawi. Nadat de kinderen gegeten hadden begon het afscheid voor Thea. Zingen, dansen en muziek maken. Ondanks dat het niet mijn afscheid was stonden de tranen in mijn ogen. Het was zo lief en schattig! Na het afscheidsfeestje van Thea werd er verteld dat er een grote party zou zijn. Boxen werden naar buiten gereden, stoeltjes werden klaargezet en alle kinderen waren door het dolle heen. Uiteindelijk bleek dat ze de verjaardagen van de kinderen die in mei tot oktober jarig waren geweest gingen vieren. De stoelen werden opzij gezet, muziek aan en de heupen gingen los. We hebben uiteindelijk bijna 3 uur staan dansen met alle kinderen. Helaas worden de blanken er gewoon uit gedanst door de Afrikaanse meiden van 12 jaar maar dat mocht de pret niet drukken. We hebben een ontzettende leuke avond gehad met alle lieve kinderen. Het was zichtbaar dat alle kinderen genoten.
Het was een mooie eerste dag en ik ben onwijs nieuwsgierig wat ik nog allemaal mag meemaken in de laatste 5 weken.

Wat ik nog even kwijt wil….
Het is onwijs leuk om van zoveel mensen te horen dat het leuk is om mee te reizen. Dank je wel voor alle reacties!
Oh ja, dank je wel lieve mama, papa, Tara en Matthijs voor de chocoladeletter!!

Liefs

Outreach

Wat heb ik afgelopen twee weken weer genoten van dit prachtige maar vaak ook confronterende land.

Zo ook afgelopen week toen ik meerdere keren mee ben geweest op outreach. Children of Blessing gaat van maandag tot donderdag op outreach.
Outreach houdt in dat je de kinderen in de buitenwijken gaat helpen met het oefenen van hun Engels en de gehandicapten kinderen krijgen fysiotherapie en ergotherapie. Voor de kinderen die in deze wijken wonen is de school/ oefenzaal te ver dus komt het project twee keer in de week naar hun toe. De fietstaxi is het vervoermiddel waarmee je naar de dorpjes gaat. Twee uur achterop de fietstaxi naar de buitenwijken van Lilongwe. Voor mij twee uur genieten van de omgeving. Hobbelend achterop de fietstaxi over het zand heen. Uiteindelijk ervaar je pijn in je kontbotjes maar wie mooie ervaringen op wil doen moet daar wat voor over hebben..

Voordat we met het programma begonnen, zijn we eerst het dorpje ingegaan. De mensen hier hadden volgens mij bijna nog nooit een blanke gezien dus overal waar we liepen werden we nageroepen en aangeraakt. Harry vertelde ondertussen dat we naar een mevrouw gingen die geld van het project ontvangt om haar huis op te knappen. Eenmaal aangekomen bij het huisje was gelijk te zien waarvoor deze mevrouw het geld nodig had. Zij woonde samen met haar kleindochter op zo’n vier vierkante meter. Op het huisje zat geen dak en overal zaten gaten in de afgebrokkelde muren. Na dat duidelijk gemaakt werd dat het dak gemaakt moest worden zijn we weer weggegaan. Over 2 weken gaat Harry controleren of er ook daadwerkelijk een dak van gekocht is. Ik hoop oprecht dat oma en kleindochter nu onder een dak slapen want het regenseizoen gaat beginnen..

Eenmaal teruggelopen naar het zaaltje waar fysiotherapie gegeven werd kwam er een meisje binnenlopen die graag een spelletje wilde spelen. Het meisje wist niet precies hoe oud zij was maar dacht in de 20 te zijn. Na wat vragen kwam ik erachter dat zij epilepsie heeft. Haar rechterarm was helemaal verbrand omdat zij bij het vuur een insult heeft gekregen. Op heel wat brandwonden na had zij ook een flinke hersenbeschadiging. Daar kwam ik achter nadat ik met haar een puzzel had gemaakt. Een puzzel van 15 stukjes. De puzzel was te moeilijk voor haar en na wat hulp zag ik haar stralen van geluk want het was haar gelukt om de puzzel in elkaar te zetten. Dit soort momenten komen altijd even extra hard binnen, maar wat voelt het goed om de mensen te helpen. Er waren verder weinig kinderen aanwezig. Terwijl we met de kinderen aan het spelen waren werd er buiten een grote oranje tent opgezet, boxen klaargezet, de microfoon werd getest en er liepen een aantal mannen met dokters jassen aan. Even een keertje extra knipperen met je ogen. Een grote tent met boxen waar muziek uitkomt hier in de wijk? Harry vertelde ons dat het een soort rijdende bloedbank is. En dat dit het moment was om bloed te geven. Oh, uh.. bloed geven. Hier? Toch heb ik het aanbod afgeslagen..Uit nieuwsgierigheid ben ik even gaan kletsen met een man die aan het werk was. Het is een bloedtransfusie bus waarmee ze door Malawi rijden om overal donoren vandaan te halen.
Het bloed geven gaat wel even anders in Nederland. Het bloed wordt bijvoorbeeld niet gezwenkt. Het gevolg was dat het bloed ging stollen en het zakje bloed werd weggegooid. In mijn ogen heel erg zonde maar in hun ogen kon zo iets gebeuren. Er werd opnieuw een (kleiner) zakje aangehangen en gezwenkt met de hand. Bijzonder om de verschillen tussen Malawi en Nederland te zien.

Je kan het je bijna niet voorstellen maar het is echt zo onwerkelijk. Wat is het contrast tussen arm en rijk toch groot in Malawi. De armoede en ellende overvalt je soms. Waar moet je beginnen. Wat heeft het voor zin? Het is nog geen eens een druppel op een gloeiende plaat. Toch hoor ik mensen hier bijna nooit klagen. Wat een bewondering heb ik voor deze mensen!

Heel veel liefs vanuit het prachtige Malawi

Safari

Gisteren terug gekomen van een geweldige 4-daagse safari in Zambia. Ik heb ontzettend genoten!

Donderdagochtend vroeg zijn we vetrokken richting Zambia. Heerlijk om in een grote ruime bus te zitten na al die krappe ritjes in de minibus. Na een paar uur gereden te hebben kwamen we bij de grens aan. Daar hebben we wat papieren in moeten vullen en betaald voor het visum. Welkom in Zambia! Na een tussenstop voor een heerlijke lunch kwamen we aan het einde van de middag aan bij de lodge. De lodge lag aan een rivier. Tenminste het hoort een rivier te zijn.. het heeft al maanden niet geregend dus de rivier staat bijna droog. Bizar om te zien hoe droog te grond is. Voordat we het door hadden waren de eerste snoepjes al uit de tassen gepakt. Helaas, geen snoepjes de komende 4 dagen.
Donderdagmiddag hebben we nog heerlijk gerelaxt aan het zwembad met uitzicht over de natuur.

Na het zwemmen hadden we ontzettend veel zin in chips. Gelukkig had Ellen haar chips goed verstopt in onze tent dus wij dachten deze lekker op te eten voor de tent. Op zich niet heel handig aangezien er over het hele park bavianen lopen die ontzettend van eten houden. Dat hebben we geweten.. de bavianen stonden binnen een aantal minuten om ons heen, maar wij hebben ons niet laten kennen en hebben snel alle chips in onze mond gestopt. Ha, jammer baviaan. Deze keer winnen wij.
Het was heel apart om tussen de wilde dieren te slapen, zitten en eten.
Tijdens het heerlijke avondeten werd ons verteld dat we in het donker niet alleen mochten lopen. Dat werd Ellen en mij ’s nachts wel duidelijk.. 2 grote, hele grote olifanten naast ons tentje. Toch even schrikken. Nijlpaarden grazend rond de tenten. Onbegrijpelijk maar ontzettend gaaf.

Beide dagen hadden van 6-10 uur en van 16-20 uur een gamedrive. In de tijd daartussen was er tijd om te relaxen aan het zwembad en heerlijk eten tussendoor.

Vrijdagochtend was het tijd voor onze eerste gamedrive. Ontzettend veel dieren gezien en foto’s gemaakt. Veel verschillende soorten vogels, olifanten, nijlpaarden, giraffen, zebra’s, buffels, veel verschillende soorten herten en tot slot een luipaard! Wat was het ontzettend mooi! En wat een geluk dat we al zoveel gezien hebben tijdens de ochtendsafari.
Om 16.00 uur was het tijd voor de nightdrive. Ontzettend spannend want je rijdt in het donker terwijl de meeste katachtigen aan het jagen zijn. Gelukkig hebben we alleen een hyena gezien die niet aan het jagen was. Na een aantal potjes uno was het tijd om heerlijk te gaan slapen.
Zaterdag wederom fantastische drives gehad en nog meer mooie foto’s gemaakt. Nog meer herten gezien, bavianen, springbokken, krokodillen, luipaarden, waterbokken, giraffen, zebra’s, pumba het zwijn en leeuwen. Ik ben vast nog een aantal dieren vergeten want het waren er zoveel.
We hadden een erg leuke gids die enorm veel wist te vertellen over alle dieren.
Hoogtepunten van de safari waren de leeuwen en welpjes die op 2 meter afstand aan het drinken en relaxen waren, giraffen die naast onze jeep gingen eten van een boom, olifanten met een pasgeboren olifant die voor de jeep liepen en tot slot parende herten/vogels en apen.

We hebben de big 4 gezien! De big 5 is niet te zien, de neushoorn leeft namelijk niet in het gebied.

Zondag was het tijd om weer richting Malawi te gaan. Na een relaxte/ slapende terugreis was het heerlijk om weer bij het Doingoood huis aan te komen. Het voelt wel echt als thuiskomen.

Vandaag zit ik precies op de helft van mijn prachtige reis. De tijd vliegt hier echt voorbij. Ik ben benieuwd wat mij de komende 2 maanden staat te wachten en wat ik nog mag zien. Ik heb er ontzettend veel zin in want elke dag is weer een verrassing hier.

Heel veel liefs

De ontknoping...

Het is alweer 2 weken geleden dat ik iets van mijzelf heb laten horen. Ik kan het blijven herhalen maar wat gaat de tijd hier snel! Na het vorige weekend heb ik gekozen voor het project Children of Blessing. De komende 4 weken zal ik op dit project aanwezig zijn. Maandag werden Natasja en ik heel vriendelijk ontvangen. Wat waren de mensen van het project blij dat wij voor het project gekozen hadden. Op dat moment wist ik zeker dat ik voor het goede project gekozen heb!
De eerste week was een beetje wennen. We zouden ontvangen worden door Harry (fysio) maar hij was 2 dagen niet aanwezig in verband met het behalen van zijn motorrijbewijs. Ja, echt alles kan in Malawi. De eerste week hebben we vooral geholpen op het schooltje. Super leuk om te zien hoe de kinderen snel dingen leren en oppakken.

Afgelopen woensdag ben ik op outreach geweest met Harry. Één uur achterop de fietstaxi, wat sowieso al een hele belevenis is. Petje af voor de mannen die ons gefietst hebben. Met een gemiddelde van 30 graden, over zandpaden, berg op en berg af. Eenmaal aangekomen in een dorpje, waar ze volgens mij bijna nog nooit een blanke gezien hadden begon het programma. 3 kinderen kregen fysiotherapie en een stuk of 10 kinderen kregen ‘les’. A-Z, 1-20, primaire/ secundaire kleuren en de dagen van de week. Bijzonder om de mensen uit de sloppenwijken te observeren. Na zo’n 1,5 uur gingen we weer terug op de fietstaxi. De lieve mannen van de taxi hadden zelfs op ons gewacht. Omgerekend hebben ze na 3,5 uur werken zo’n 1,60 verdiend. Het was een geslaagde dag! Zo bijzonder om dit mee te maken.

Donderdag heb ik geholpen bij de behaviour class. Hier worden gedragsgestoorde kinderen geholpen. De kinderen worden geprikkeld, krijgen fysiotherapie en er worden spelletjes met ze gedaan. ’s Middags werd het schooltje omgebouwd tot een epilepsie poli. Er kwamen artsen en verpleegkundigen van de ABC Clinic. Ineens meerdere blanken op het project. Bij de epilepsie poli komen mensen van ver voor controle. Bloeddrukken worden gemeten, medicatie word aangepast en er worden lichamelijke onderzoeken uitgevoerd. Ik heb de arts geholpen, omdat de verpleegkundige ziek was. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen. Er zijn hier weinig soorten medicatie dus na een aantal patiënten kon ik vertellen welke medicatie voorgeschreven moest worden. Kortom, weer een hele geslaagde dag! En wat is de bevolking toch vriendelijk hier. Vrijdag heb ik weer geholpen op het schooltje. Zo leuk dat alle kinderen je al na een week herkennen en op je af komen stormen om je te begroeten.

Zaterdag was het tijd om de Nkhoma Mountain te beklimmen. Ja, je leest het goed. We hebben echt geklommen. Onderweg nog wat wilde baboons (bavianen) gezien. Prachtig om wilde beesten te zien. Na 2,5 uur klimmen waren we bovenop de berg. Ontzettend mooi uitzicht en het is onmogelijk om het uitzicht vast te leggen. We waren op maar liefst 2764 meter hoogte. Sportief uitje kunnen we ook weer afvinken van de lijst!

Afgelopen dinsdag ben ik weer een dagje naar het ziekenhuis gegaan. We hebben te horen gekregen dat we minimaal 4 uur in de week moeten werken voor onze registratie. Sommige regels hier….. Het was een leuk dagje en ik heb een aantal patiënten geholpen. Van een baby die 11 dagen oud was tot een mevrouw van 79 jaar.

Woensdag was het een bijzondere dag want ik was JARIG!!! Op het project heb ik uitgedeeld, waar de kinderen heel erg blij mee waren. De meeste kinderen wisten niet hoe ze een spekje moesten eten en begonnen eraan te likken. Hilarisch haha.
De dag zat onverwachts vol verrassingen. Na het project moest, ja moest ik met Natasja mee naar de stad. Op dat moment dacht ik alleen maar, waarom? Laat mij lekker relaxen op mijn verjaardag. Natasja heeft hard haar best gedaan want het is haar gelukt om mij mee te nemen. Aangekomen in de stad zaten alle huisgenoten inclusief taart op mij te wachten. Super lief en leuk!! Als extra verrassing kreeg ik een djembé voor mijn verjaardag. Super leuke en mooie herinnering voor later.
’s Avonds lekker uiteten geweest bij de Italiaan. Papa en mama gesproken vanuit Berlijn, Tara en natuurlijk lieve Thijs!

Donderdag hadden we onverwachts een vrije dag want, het was moederdag. Je kan het je haast niet voorstellen maar op moederdag is iedereen vrij! Niet verkeerd dus.

Vrijdag ben ik thuis gebleven van het project omdat ik mij al vanaf maandag niet heel lekker voelde. Na wat aandringen van Janneke toch maar even langs de huisarts om een malariatest te doen. De test was negatief maar de huisarts vertrouwde het niet omdat ik bijna alle symptomen had. Ik heb medicatie meegekregen om de parasiet te doden. Normaal schrijft de huisarts een recept uit en moet je dit bij de apotheek halen en afrekenen. Dit ging vandaag bij mij iets anders… de huisarts schreef het recept niet uit. Ik moest eerst even afrekenen voor het consult en de test en daarna moest ik terugkomen. Ach ja, ik keek er niet heel raar van op want alles gaat hier anders in Afrika. Nadat ik had afgerekend (6 euro) kwam ik terug bij de huisarts. Ondertussen had ik dus nog geen medicatie maar al wel afgerekend? De huisarts toverde de medicatie uit zijn eigen rugzak en vroeg mij of ik hem over 3 dagen terug wilde bellen hoe ik mij voelde. Op zich niet een heel gek idee want dan hoef ik niet langs te komen maar op die manier bedoelde de huisarts het niet.. Hij vroeg of ik een telefoon had waarmee ik kon bellen zodat we een keertje buiten de praktijk konden afspreken. Ik vertelde dat ik geen telefoon had, maar bedankte hem vriendelijk voor de gratis medicatie. Dit ging helaas niet zoals de huisarts gepland had en schreef hij snel zijn twee telefoonnummers op een bijsluiter. Ik zei nogmaals bedankt en tot ziens. Het is moeilijk te omschrijven maar je had er bij moeten zijn. Gelukkig kon ik er hard om lachen en hebben de medicijnen geholpen!

Morgen weer fris en fruitig van start op het project. Ik heb er zin in! Vanaf donderdag tot en met zondag genieten in Zambia want we gaan op safari!!!

Tot snel en heel veel liefs
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Het leven in Malawi

Ik geniet van de mooie dingen van Malawi, het land, de mensen en ja, ook van het wachten..
De mentaliteit van de lokale bevolking neem ik volgens mij al aardig over.

Dinsdag en woensdag heb ik bij de under 5 clinic gewerkt. Beide dagen was het ’s ochtends heel druk. Veel baby’s gewogen, gemeten en medicatie klaargezet en uitgedeeld. Woensdagmiddag nog even m’n visum verlengt. Gelukkig ging dit zonder problemen. Ik denk dat lachen wonderen doet ????

Donderdag en vrijdag heb ik 2 dagen meegelopen op de kinderafdeling. De laatste afdeling van mijn oriëntatie. Na een zeer beknopte rondleiding over de afdeling mocht ik gaan zitten in een soort zusterpost. Er was 1 patiënt aanwezig maar die was er nu even niet dus was er niets te doen. De afdeling bestaat uit heel veel bedden. Ik denk in totaal wel 40/50
Tijdens een dagdienst (07.00-17.00) zijn er twee verpleegkundigen aanwezig. In de nacht (17.00-07.30) is er één verpleegkundige aanwezig.
De verpleegkundige, Beauty vertelde dat er de afgelopen weken weinig patiënten waren en dat ze overdag met één verpleegkundige en een helpende werken.
Nadat ik een halfuurtje op de afdeling was kwamen er 5 kindjes binnen van de OPD. 2 kleine baby’s, 2 peuters en een meisje van 10 jaar.
4 kinderen hadden een sepsis. Dit is niet zo heftig als het klinkt want in Malawi noemen ze bijna alles een sepsis. Zodra er een ontstekingswaarde in het bloed gevonden word heb je een sepsis en word je opgenomen. 9 van de 10 keer valt het mee en mag het kind na een dag naar huis toe. Het meisje van 10 jaar had meningitis, al voor de derde keer… Het meisje was echt heel erg ziek.
Ik heb mij deze twee dagen wel nuttig kunnen maken op de kinderafdeling. Veel medicatie klaargemaakt en gegeven. Het geven van de medicatie werd niet altijd gewaardeerd door de kinderen, wat ik mij ook heel goed kan voorstellen. Penicilline, ceftriaxon en nog vele andere medicatie word onverdund gegeven, ik heb het nooit gevoeld maar het lijkt mij heel erg pijnlijk.

Vrijdag kwam Janneke nog even langs op het project. Er zijn momenteel 4 vrijwilligers in het ziekenhuis waardoor er helaas weinig te doen is omdat er momenteel weinig patiënten zijn.

Maandag had ik een gesprek met Janneke over de werkzaamheden in het ziekenhuis. Ik heb nu bijna 4 weken op mijn kont gezeten, alhoewel ik dat niet altijd even erg vond haha. Maar ik vond wel dat het tijd werd om aan de slag te gaan. We zijn tot de conclusie gekomen dat ik in oktober naar een ander project ga. Aankomende week ga ik met een aantal huisgenoten mee om te kijken op hun project zodat ik daarna mijn keuze kan gaan maken. Ik ben heel blij dat Janneke, Doingoood dit goed oppakt en het beste voor heeft met haar vrijwilligers. Echt super begeleiding! Ik heb ontzettend veel zin om aan de slag te gaan bij een ander project.

Woensdag ben ik met Liset mee geweest naar House of Hope. House of Hope is een crisisopvang voor kinderen tot 2 jaar. Zodra ik bij House of Hope binnen liep viel er een rust op mij. Wat een heerlijk gevoel was dat zeg. Alle huismoeders zijn goed herkenbaar en spreken goed Engels. Ik heb de hele dag bij de baby’s geholpen. Heerlijk om met deze kleine hummeltjes te knuffelen.

Donderdag en vandaag ben ik met Barbara mee geweest naar Children of Blessing. Op dit project zijn kinderen met verstandelijke en/of geestelijke beperking en hersenbeschadigingen. Hersenbeschadigingen komen vaak door insulten, malaria of zuurstoftekort bij de geboorte. Het project bestaat uit twee delen. Een schooltje en een zaaltje/ kamer waar kinderen fysiotherapie, ergotherapie, logopedie en verdere oefeningen krijgen. Donderdag heb ik samen met Barbara mee gekeken bij het aparte zaaltje waar kinderen met een ernstige vorm van autisme werden gestimuleerd om bijvoorbeeld met blokken te gaan spelen. Bijzonder om deze kinderen te observeren. Vandaag heb ik geholpen op het schooltje. Bij binnenkomst lekker gespeeld met de kinderen en gekletst met alle moeders. Ik vind het bijzonder dat de kinderen met een beperking zo goed opgevangen worden, ook door hun eigen familie. Aan het einde van de ochtend geholpen in het klasje met tellen van 0 tot 10, het alfabet en puzzels in elkaar zetten. Ik blijf gehandicapten kinderen geweldig vinden. De kinderen zijn met alles blij en lachen ook (bijna) altijd.

Het was een geslaagde week en ik ga dit weekend erover nadenken naar welk project ik wil. Maar eerst gaan we vanavond met het Doingoood huis een dansje wagen tussen de Afrikanen. De rest van het weekend lekker relaxen bij het zwembad.

Malawi, wat ben je fijn!

Heel veel liefs

Ndili bwino

Afgelopen week weer veel mooie, gezellige, ontroerende en bijzondere momenten beleeft. Het omschrijven daarvan is bijna onmogelijk.

Vorige week vrijdag ben ik met Ellen mee geweest naar House of Joy. Dit is een opvangtehuis voor kinderen van 0-5 jaar. Ellen en ik hebben de hele dag bij de baby’s geholpen. Wat een schatjes... De hele dag lekker geknuffeld en gespeeld.
Heerlijke dag gehad voordat het weekend begon.

Zaterdagochtend kwam er eindelijk weer water uit de kraan!! Wat is het toch heerlijk om onder een warme douche te staan. De rest van de dag lekker gerelaxt en een filmpje gekeken samen met Ellen.
Zondag ben ik samen met Ellen en Barbara naar een kerkdienst geweest. We werden hartelijk ontvangen. Een typische Afrikaanse kerkdienst. Uiteraard werd er gedanst en gezongen. Helaas kunnen weij niet zo goed met onze heupen schudden zoals de locals maar Ellen en Joy mochten op het podium komen om mee te dansen. Oh ja, Ellen en ik werden zelfs gefilmd dus ik denk dat we op YouTube te vinden zijn.. haha

Maandag was het weer tijd om aan het werk te gaan. Wederom was het rustig in het ziekenhuis dus heb ik samen met 4 andere vrijwilligers de muren van de kinderafdeling geschilderd. Ik denk dat zelfs ik nog eens creatief word. Een gezellige dag gehad

Dinsdag mocht ik meelopen op de operatie kamer. Er is in het hele ziekenhuis maar 1 chirurg aanwezig. Scheelt ook dat er maar 1 operatie kamer is. Er stonden 2 operaties gepland. Een prostaatectomie en een keizersnede. Nadat ik omgekleed was (een zusterjurkje) mocht ik bij de eerste operatie meekijken. Dit was een prostaatectomie. Deze operatie vooral meegekeken en veel gevraagd. Na de eerste operatie werd alles opgeruimd, schoongemaakt en gedweild. De spullen voor de keizersnede werden klaargelegd. Dit in totaal duurde 10 minuten en de operatiekamer was weer 'steriel'. Klaar om aan de tweede operatie te beginnen. Natuurlijk even gevraagd of ik mee mocht kijken bij de operatie en gelukkig was dat geen probleem. Ik blijf het bijzonder vinden, vrouwen met een mooie dikke buik waar gewoon een kind in groeit.
Wat anders is in Malawi is dat de man van de vrouw niet aanwezig is bij de keizersnede.
De vrouw werd plaatselijk verdoofd. De chirurg vond het heel leuk dat het mijn eerste keer bij een keizersnede was dat ik bijna bij de vrouw op OK tafel mocht gaan liggen, ik stond er soms iets té dichtbij. Wauw, wat was dit een bijzondere ervaring.... Binnen een uur werd het meisje uit haar moeder gehaald. Het langste duurde nog de incisie en het hechten van de wond. Toen het meisje uit haar moeder kwam riep ik: It's a girl!!! She is so beautiful. Ik was bijna ontroerd omdat het ik het zo bijzonder vond. Het meisje werd even boven haar moeder gehouden terwijl de chirurg de navelstreng afknipte en werd gelijk overhandigd aan de verpleegkundige. De moeder gaf geen kick.. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik dacht eigenlijk dat zij misschien al meerdere keren bevallen was maar volgens de chirurg was dit haar eerste kindje. Ik vond het maar apart en hoopte dat het aan de verdoving lag. Moeder en kind kwamen op de afdeling weer samen. Één ding weet ik wel, als ik het voor het zeggen had dan kies ik voor een natuurlijke bevalling want dit is echt niet romantisch. Wat mij opviel is dat er echt hygiënisch en steriel gewerkt word. Ondanks dat de materialen in een katoenen doek worden gestopt word wel echt alles gestoomd. Na beide operaties lekker geluncht met de chirurgen en iets eerder naar huis aangezien er niets meer gepland stond.

Woensdag en donderdag heb ik gewerkt op de private wing. Omdat er maar 1 patiënt aanwezig was en 3 verpleegkundigen ben ik naar OPD PW (private wing) gegaan om daar te helpen. Gelukkig had ik wat te doen. Algemene controles, uitzetten van medicatie en bloed prikken. Ook heb ik de verpleegkundigen van de PW foto's van NL laten zien. De verpleegkundige was opslag verliefd en jaloers op al het groen in Nederland.

Vrijdag, tijd voor weekend. En wat voor een! We zijn naar Cape Maclear geweest! Lekker 3 dagen genoten aan Lake Malawi. Heerlijk bijgekomen van alle indrukken deze eerste drie weken. Ik blijf het herhalen, wat de tijd vliegt voorbij

Vandaag weer aan het werk geweest in het ziekenhuis. De ene laatste afdeling van mijn oriëntatie. Vandaag heb ik gewerkt bij de under 5 clinic. Under 5 clinic kan je vergelijken met een consultatie bureau. Eerst worden de kinderen gewogen aan een weeghaak in een doek. Daarna krijgen ze hun vaccinaties. Ik heb vandaag geholpen bij het meten en wegen van de kleine kinderen. Wat een mooie kinderen zijn het toch. Na de lunch was er geen programma meer dus ben ik eerder naar huis gegaan. Morgen nog een dagje bij under 5 en dan richting de kinderafdeling.

Naast het werken geniet ik ook erg van Malawi. Het is erg gezellig met de huisgenoten en we lachen heel wat af!

Ik ben benieuwd wat mij de rest van de week staat de wachten

Liefs vanuit Malawi