Wat heb ik afgelopen twee weken weer genoten van dit prachtige maar vaak ook confronterende land.

Zo ook afgelopen week toen ik meerdere keren mee ben geweest op outreach. Children of Blessing gaat van maandag tot donderdag op outreach.
Outreach houdt in dat je de kinderen in de buitenwijken gaat helpen met het oefenen van hun Engels en de gehandicapten kinderen krijgen fysiotherapie en ergotherapie. Voor de kinderen die in deze wijken wonen is de school/ oefenzaal te ver dus komt het project twee keer in de week naar hun toe. De fietstaxi is het vervoermiddel waarmee je naar de dorpjes gaat. Twee uur achterop de fietstaxi naar de buitenwijken van Lilongwe. Voor mij twee uur genieten van de omgeving. Hobbelend achterop de fietstaxi over het zand heen. Uiteindelijk ervaar je pijn in je kontbotjes maar wie mooie ervaringen op wil doen moet daar wat voor over hebben..

Voordat we met het programma begonnen, zijn we eerst het dorpje ingegaan. De mensen hier hadden volgens mij bijna nog nooit een blanke gezien dus overal waar we liepen werden we nageroepen en aangeraakt. Harry vertelde ondertussen dat we naar een mevrouw gingen die geld van het project ontvangt om haar huis op te knappen. Eenmaal aangekomen bij het huisje was gelijk te zien waarvoor deze mevrouw het geld nodig had. Zij woonde samen met haar kleindochter op zo’n vier vierkante meter. Op het huisje zat geen dak en overal zaten gaten in de afgebrokkelde muren. Na dat duidelijk gemaakt werd dat het dak gemaakt moest worden zijn we weer weggegaan. Over 2 weken gaat Harry controleren of er ook daadwerkelijk een dak van gekocht is. Ik hoop oprecht dat oma en kleindochter nu onder een dak slapen want het regenseizoen gaat beginnen..

Eenmaal teruggelopen naar het zaaltje waar fysiotherapie gegeven werd kwam er een meisje binnenlopen die graag een spelletje wilde spelen. Het meisje wist niet precies hoe oud zij was maar dacht in de 20 te zijn. Na wat vragen kwam ik erachter dat zij epilepsie heeft. Haar rechterarm was helemaal verbrand omdat zij bij het vuur een insult heeft gekregen. Op heel wat brandwonden na had zij ook een flinke hersenbeschadiging. Daar kwam ik achter nadat ik met haar een puzzel had gemaakt. Een puzzel van 15 stukjes. De puzzel was te moeilijk voor haar en na wat hulp zag ik haar stralen van geluk want het was haar gelukt om de puzzel in elkaar te zetten. Dit soort momenten komen altijd even extra hard binnen, maar wat voelt het goed om de mensen te helpen. Er waren verder weinig kinderen aanwezig. Terwijl we met de kinderen aan het spelen waren werd er buiten een grote oranje tent opgezet, boxen klaargezet, de microfoon werd getest en er liepen een aantal mannen met dokters jassen aan. Even een keertje extra knipperen met je ogen. Een grote tent met boxen waar muziek uitkomt hier in de wijk? Harry vertelde ons dat het een soort rijdende bloedbank is. En dat dit het moment was om bloed te geven. Oh, uh.. bloed geven. Hier? Toch heb ik het aanbod afgeslagen..Uit nieuwsgierigheid ben ik even gaan kletsen met een man die aan het werk was. Het is een bloedtransfusie bus waarmee ze door Malawi rijden om overal donoren vandaan te halen.
Het bloed geven gaat wel even anders in Nederland. Het bloed wordt bijvoorbeeld niet gezwenkt. Het gevolg was dat het bloed ging stollen en het zakje bloed werd weggegooid. In mijn ogen heel erg zonde maar in hun ogen kon zo iets gebeuren. Er werd opnieuw een (kleiner) zakje aangehangen en gezwenkt met de hand. Bijzonder om de verschillen tussen Malawi en Nederland te zien.

Je kan het je bijna niet voorstellen maar het is echt zo onwerkelijk. Wat is het contrast tussen arm en rijk toch groot in Malawi. De armoede en ellende overvalt je soms. Waar moet je beginnen. Wat heeft het voor zin? Het is nog geen eens een druppel op een gloeiende plaat. Toch hoor ik mensen hier bijna nooit klagen. Wat een bewondering heb ik voor deze mensen!

Heel veel liefs vanuit het prachtige Malawi