Ik geniet van de mooie dingen van Malawi, het land, de mensen en ja, ook van het wachten..
De mentaliteit van de lokale bevolking neem ik volgens mij al aardig over.

Dinsdag en woensdag heb ik bij de under 5 clinic gewerkt. Beide dagen was het ’s ochtends heel druk. Veel baby’s gewogen, gemeten en medicatie klaargezet en uitgedeeld. Woensdagmiddag nog even m’n visum verlengt. Gelukkig ging dit zonder problemen. Ik denk dat lachen wonderen doet ????

Donderdag en vrijdag heb ik 2 dagen meegelopen op de kinderafdeling. De laatste afdeling van mijn oriëntatie. Na een zeer beknopte rondleiding over de afdeling mocht ik gaan zitten in een soort zusterpost. Er was 1 patiënt aanwezig maar die was er nu even niet dus was er niets te doen. De afdeling bestaat uit heel veel bedden. Ik denk in totaal wel 40/50
Tijdens een dagdienst (07.00-17.00) zijn er twee verpleegkundigen aanwezig. In de nacht (17.00-07.30) is er één verpleegkundige aanwezig.
De verpleegkundige, Beauty vertelde dat er de afgelopen weken weinig patiënten waren en dat ze overdag met één verpleegkundige en een helpende werken.
Nadat ik een halfuurtje op de afdeling was kwamen er 5 kindjes binnen van de OPD. 2 kleine baby’s, 2 peuters en een meisje van 10 jaar.
4 kinderen hadden een sepsis. Dit is niet zo heftig als het klinkt want in Malawi noemen ze bijna alles een sepsis. Zodra er een ontstekingswaarde in het bloed gevonden word heb je een sepsis en word je opgenomen. 9 van de 10 keer valt het mee en mag het kind na een dag naar huis toe. Het meisje van 10 jaar had meningitis, al voor de derde keer… Het meisje was echt heel erg ziek.
Ik heb mij deze twee dagen wel nuttig kunnen maken op de kinderafdeling. Veel medicatie klaargemaakt en gegeven. Het geven van de medicatie werd niet altijd gewaardeerd door de kinderen, wat ik mij ook heel goed kan voorstellen. Penicilline, ceftriaxon en nog vele andere medicatie word onverdund gegeven, ik heb het nooit gevoeld maar het lijkt mij heel erg pijnlijk.

Vrijdag kwam Janneke nog even langs op het project. Er zijn momenteel 4 vrijwilligers in het ziekenhuis waardoor er helaas weinig te doen is omdat er momenteel weinig patiënten zijn.

Maandag had ik een gesprek met Janneke over de werkzaamheden in het ziekenhuis. Ik heb nu bijna 4 weken op mijn kont gezeten, alhoewel ik dat niet altijd even erg vond haha. Maar ik vond wel dat het tijd werd om aan de slag te gaan. We zijn tot de conclusie gekomen dat ik in oktober naar een ander project ga. Aankomende week ga ik met een aantal huisgenoten mee om te kijken op hun project zodat ik daarna mijn keuze kan gaan maken. Ik ben heel blij dat Janneke, Doingoood dit goed oppakt en het beste voor heeft met haar vrijwilligers. Echt super begeleiding! Ik heb ontzettend veel zin om aan de slag te gaan bij een ander project.

Woensdag ben ik met Liset mee geweest naar House of Hope. House of Hope is een crisisopvang voor kinderen tot 2 jaar. Zodra ik bij House of Hope binnen liep viel er een rust op mij. Wat een heerlijk gevoel was dat zeg. Alle huismoeders zijn goed herkenbaar en spreken goed Engels. Ik heb de hele dag bij de baby’s geholpen. Heerlijk om met deze kleine hummeltjes te knuffelen.

Donderdag en vandaag ben ik met Barbara mee geweest naar Children of Blessing. Op dit project zijn kinderen met verstandelijke en/of geestelijke beperking en hersenbeschadigingen. Hersenbeschadigingen komen vaak door insulten, malaria of zuurstoftekort bij de geboorte. Het project bestaat uit twee delen. Een schooltje en een zaaltje/ kamer waar kinderen fysiotherapie, ergotherapie, logopedie en verdere oefeningen krijgen. Donderdag heb ik samen met Barbara mee gekeken bij het aparte zaaltje waar kinderen met een ernstige vorm van autisme werden gestimuleerd om bijvoorbeeld met blokken te gaan spelen. Bijzonder om deze kinderen te observeren. Vandaag heb ik geholpen op het schooltje. Bij binnenkomst lekker gespeeld met de kinderen en gekletst met alle moeders. Ik vind het bijzonder dat de kinderen met een beperking zo goed opgevangen worden, ook door hun eigen familie. Aan het einde van de ochtend geholpen in het klasje met tellen van 0 tot 10, het alfabet en puzzels in elkaar zetten. Ik blijf gehandicapten kinderen geweldig vinden. De kinderen zijn met alles blij en lachen ook (bijna) altijd.

Het was een geslaagde week en ik ga dit weekend erover nadenken naar welk project ik wil. Maar eerst gaan we vanavond met het Doingoood huis een dansje wagen tussen de Afrikanen. De rest van het weekend lekker relaxen bij het zwembad.

Malawi, wat ben je fijn!

Heel veel liefs