Alweer bijna een week geleden dat ik mijn eerste blog schreef. Times flies when you're having fun!
Het begint te wennen dat elke dag voor minimaal 3 uur de stroom uitvalt. Wat zijn nou 3 uurtjes?
Voor het eerst zitten we nu al 30 uur zonder water. Melding: water is op. Oké, daar kan ik mee leven maar wanneer hebben we dan weer water? Juist, dat weten ze niet. Het kan soms dagen duren. Eigenlijk kan ik er alleen maar om lachen want ja, schoon zijn we toch niet haha.

Zaterdag was het een bewolkte dag. Ellen en ik besloten om naar de markt/ stad te gaan. ’s Middags lekker wat gedronken bij Kiboko (hotel dat door een Nederlander word gerund) en ’s avonds heerlijk Hollandse pannenkoeken gegeten. Bij kaarslicht gezongen en gitaar gespeeld. Toen de stroom aanging heb ik even met de hele familie geskypet. Fijn om iedereen even gezien/ gesproken te hebben! Kortom, gezellige dag!

Zondag hebben mijn huisgenoten en ik lekker gerelaxt en geluncht bij het zwembad. Even bijgekomen van alle indrukken.

Na het weekeind was het weer tijd om aan het werk te gaan. Maandag en dinsdag heb ik gewerkt op de male/ female ward. Beide dagen waren erg rustig waardoor er weinig tot niets te doen was.
Waar ik elke keer weer om moet lachen is hoe de verpleegkundigen doen. Zo nam een verpleegkundige 3 uur pauze aangezien er toch niets te doen was en ging de andere verpleegkundige even op een bed liggen en trok een dekentje over zich heen. Zo, zij lag een paar uur te slapen. Hier in Afrika is het allemaal mogelijk.
’s Avonds was het wederom gezellig in huis! Inmiddels zijn we met 7 vrijwilligers.
Woensdagochtend ging om 6 uur de wekker weer. Eerlijk gezegd ging ik een beetje met tegenzin uit mijn bed aangezien de afgelopen werkdagen rustig waren, maar ik blijft positief! Toevallig kwam ik Janneke onderweg tegen. Opgepropt in een minibus hebben we gezellig gekletst. Het rook erg naar vis in de bus, vieze lucht om 07.00 uur ’s ochtends. Ook had ik het gevoel dat ik werd aangekeken. Uit nieuwsgierigheid draai ik mijn hoofd naar links en zie een grote vuilniszak met dode vissen naast mij staan. BAH
Aangekomen op het project hoorde ik dat ik 2 dagen mee mocht werken bij OPD (Out Patiënt Department). Een soort huisarstenpost en spoedeisende hulp in een. Een department waarbij je veel diversiteit hebt. Van keelontsteking tot grote wonden. Van lachende kinderen tot een bewusteloos iemand en uiteraard malaria.
Bij de receptie wordt van elke patiënt de temperatuur opgemeten, bloeddruk gemeten en ze worden gewogen. Nadat de eerste checks zijn gedaan mogen ze door naar de arts. In de meeste gevallen zegt de arts dat ze moeten gaan bloedprikken. Dit gebeurt een kamer verder. Uitslag van het bloedonderzoek is snel binnen en sommige patiënten zijn binnen een halfuur vertrokken inclusief behandeling/ medicatie. Wanneer er medicatie voorgeschreven word moeten ze eerst de medicijnen gaan halen en betalen. Niet betaald? Geen behandeling.
Ik ben twee dagen aan het werk geweest in de children emergencyroom. Tenminste dat staat er op de deur maar eigenlijk komt iedereen hier die medicatie geïnjecteerd moet hebben of opgenomen moet gaan worden. Ik heb veel medicatie geïnjecteerd en infusen ingebracht.
Ik had nog wel even een schrik momentje vandaag. Er kwam een meneer paniekerig room 8 binnen. Ik zat daar. Alleen. Meneer was in het Chichewa naar mij aan het schreeuwen. Ik zag dat hij om zijn wijsvinger een stukje tape had zitten en dat het flink aan het bloeden was. Het enige wat ik zei was; WAIT HERE. Ik de dokter gehaald waarna de man het stukje tape van zijn vinger af haalde. Wat bleek… deze beste man had in zijn vinger gezaagd en zijn topje hing er aan een draadje bij. Meneer had geen geld om naar het ziekenhuis te komen en heeft om zijn topje een stukje tape gedaan. Na 3 dagen had meneer genoeg geld en kwam dus, vandaag naar het ziekenhuis toe. Inmiddels een ontstoken vinger verder en door het leven zonder vingertopje. Ja, dat doet ook pijn.
Verder heb ik vandaag mijn Chichewa geoefend. Tot groot vermaak van het personeel en de patiënten.
Wat Nederland nog van Afrika kan leren? Luister en huiver… Ik zat met een verpleegkundige thee te drinken. Komt er een patiënt binnen. Verpleegkundige zei: wait a minute. We have a break. Waarop de patiënt zei: take your time sister. Mijn mond valt open en ik sta letterlijk met mijn bek vol tanden.
’s Middags neemt bijna iedereen 1,5 uur pauze en no way dat je gestoord word.
Ik hou echt van Malawi.

Vanmiddag zat ik in de minibus. Stoppend op elke hoek van de straat. Bushaltes, wat zijn dat ook alweer? Op een gegeven moment stoppen we bij een soort marktje. Ik zie buiten veel spelende en lachende kinderen. Wat mij opvalt is een klein meisje die enthousiast lacht en zwaait naar mij. Ik lag en zwaai terug. Het meisje staat op en ik zie dat het meisje aan haar voet gehandicapt is. Ze heeft een zelfgemaakt hulpmiddel waarmee ze dus kan lopen. Het is een stevige schoen met een soort wieltjes eronder. Ik kon niet goed zien waarvan de wieltjes gemaakt waren.
Het meisje blijft lachen en zwaaien. Dit vind ik hartverscheurend en op dit soort momenten word ik verdrietig. Het besef dat ik in één van de armste landen ter wereld ben komt dan heel dichtbij.
Daarentegen was het leuke van deze rit dat de schuifdeur van de minibus eruit gevallen was. De driver vond het niet boeiend genoeg denk ik en reed met volle snelheid door. De conducteur stapte uit en heeft uiteindelijk de hele weg de deur vastgehouden haha. Gelukkig zat ik tegen het raam aangeplakt en kon ik er niet uitvallen.

Morgen ga ik gezellig een dagje met Ellen mee naar House of Joy. Lekker met alle baby’s knuffelen en mijn gedachtes weer op 0 zetten.

Wat ben ik dankbaar dat ik hier mag zijn en zoveel ervaringen op mag doen!

Heel veel liefs